Het perfecte plaatje

Mijn destijds acht-jarige zoon houdt niet van plaatjes kleuren. Stom en saai werk, vindt hij.
Dus als hij uit school komt met de mededeling dat hij de hoofdprijs heeft gewonnen in een kleurwedstrijd geloof ik hem niet. Ik snap het ook niet, zegt hij, want ik heb helemaal niet binnen de lijntjes gekleurd. Kijk, zo ken ik hem weer.
Als ik de kleurplaat zie begrijp ik waarom hij heeft gewonnen. Temidden van alle grijze olifanten, knalblauwe luchten, en groene bomen herken ik onmiddellijk het werk van zoonlief. Paarse olifant met oranje stippen, uit de slurf komt iets kleurigs kronkelen, in de lucht staan twee zonnen en de bomen zitten vol met veelkleurige appeltjes.. hij heeft letterlijk en figuurlijk buiten alle lijnen gekleurd.
Alle vormen van kunst zijn omhangen met conventies. En alle grote kunstenaars hebben die op een gegeven moment aan hun artistieke laars gelapt.
Ook in de fotografie zijn er regels te over. Hoe moet een goede foto eruitzien? Onderwerp niet in het midden, horizon op eenderde, diagonale lijn, goede scherpte-diepte. Met fotoshop de ongewenste elementen wegpoetsen. En dan krijg je het perfecte plaatje.
Natuurlijk pretenderen wij als amateurfotografen niet dat we “kunst” maken. Maar het loslaten van regels kan iets heel kunstzinnigs opleveren. Wabi Sabi noemen de Japanners het. De schoonheid van het imperfecte!
De hoofdprijs van de kleurwedstrijd bestaat uit een rit door de wijk op een heuse olifant. Een angstig jongetje bovenop een grijs gevaarte, gelukkig wel in een soort mand. Soms moet je een prijs betalen voor je eigenzinnigheid. Eigen schuld, had hij maar binnen de lijntjes moeten kleuren.
In het album kijk ik naar de foto die ik heb gemaakt. Grijze olifant, blauwe lucht, groene bomen. Saai

Martha