Iedereen die graag fotografeert heeft ooit ergens een start gemaakt. Voor de huidige generatie zal dat het mobieltje zijn. Als een van mijn kleinkinderen de kans krijgt, snaait ze mijn camera en gaat er mee aan de gang. Het mobieltje is voor haar niet meer genoeg.
Hoe anders was dit allemaal voor mij. Het begon met de camera van mijn vader. Hij kreeg het in zijn bezit doordat hij als jong soldaat zwaargewond uit de oorlog kwam en in een Leids ziekenhuis lag. De heer Seyss-Inquart bracht de paar overlevenden van een granaatbeschieting een bezoek, prees hun moed alhoewel ze natuurlijk wel voor de verkeerde goede zaak hadden gevochten, en gaf hun een camera. Het personeel van het ziekenhuis drong er met klem op aan dit geschenk manmoedig en tegen alle gevoelens in aan te nemen, anders zouden er represailles volgen. Dus kwam mijn vader thuis met een vierkant zwart geval, een boxje geheten.
In de oorlogsjaren kon hij er niets mee beginnen omdat fotorolletjes schaars en duur waren. Na de oorlog kwamen de eerste foto’s uit het boxje in de familiealbums terecht. Kleine, rechthoekige zwart-witplaatjes, maar wel haarscherp!
Toen ik opgroeide ontdekte ik het boxje, en mocht soms een rolletje vol schieten. En als ik geen rolletje had deed ik alsof en tuurde gefascineerd door het kleine vierkante ruitje.
Later kreeg ik een tweedehandse Click 1, een eenvoudig toestel dat wel enkele mogelijkheden bood. Het kostte mijn ouders de enorme som van fl. 25,00. Het volgende toestel was een Agfa camera, die helaas een treurige dood is gestorven in een riviertje in Devon wegens uitglijden van de eigenaar. Het vakantiealbum toont na dit droevige gebeuren nog slechts ansichtkaarten, want je moet toch wat.
En nu, een aantal camera’s en vele jaren ervaring later, ben ik met groot plezier lid van Fotogroep InFocus. En gaan we als groep op stap, dan zijn we bepakt en bezakt met statieven, externe flitsers, en extra lenzen. De prachtige foto’s van het Waterloopbos hadden niet gemaakt kunnen worden met de camera van mijn vader, maar zeker ook niet zonder de liefde en aandacht voor het onderwerp die de opnames maken tot wat ze zijn. Ik blader in het oude fotoalbum. En ik zie hoeveel liefde en aandacht ook kleine zwart-witte plaatjes kunnen weergeven.
Martha