In een artikel over fotografie las ik dit citaat van een bekende fotograaf: “Werkelijk goede fotografie gaat niet over scherpte/ diepte maar over gevoelsdiepte”
Dat leek me een mooi uitgangspunt om eens op een andere manier naar onze serie ”landschap in de winter” te kijken.
Ik bekeek de foto’s met aandacht voor het gevoel dat ze bij me opriepen.
En dan krijgen de beelden een heel andere lading, dan vergeet je een ietwat schuine horizon, een compositorisch verkeerd geplaatste boom of een restje wirwar aan de zijkant van een foto.
Natuurlijk zullen deze landschapsfoto’s bij iedereen andere reacties losmaken. Nostalgie, herkenning, vervreemding, dat zijn bij mij zo wat van die gevoelens.
In de vakantie liepen man en ik langs een prachtig stuk strand onder de krijtrotsen van Sassnitz, een eldorado als je mooie plaatjes wilt maken. Lijnen, kleuren, patronen, water, steen, hout, licht, alles is daar ruim voorhanden. Ik heb daar veel foto’s gemaakt. Een daarvan is voor mij heel bijzonder. Het is vlak voor het moment dat ik door een val mijn pols breek. Man en ik zijn de enigen bij wie de foto een heel speciaal gevoel oproept. Voor ons heeft deze foto een grote gevoelsdiepte.
Iedereen heeft wel foto’s die door een gebeurtenis achteraf worden ingekleurd. En of de foto technisch in orde is doet er dan niet zoveel toe, de waarde zit in iets heel persoonlijks.
Een echt goede foto roept echter bij iedereen die er naar kijkt iets op! En dat komt dan niet door de perfecte scherpte/diepte, maar door het gevoel dat het beeld oproept. Sommige beelden blijven voor altijd op je netvlies gebrand. De gevoelsdiepte van een foto kan krachtige emoties oproepen. Een foto die dat bewerkstelligt is een werkelijk goede foto!
Martha
een column naar mijn hart! en het slot van dit blog verdient alle waardering! een werkelijk goed foto is wat mij betreft kunst. de Britse criticus Tiffany Jenkins heeft eens in een interview in het dagblad Trouw zeer behartenswaardige dingen gezegd over o.a. de rol van de kunst (en dus impliciet over die van de fotografie), ik citeer een klein stukje:
“Je eerste, instinctieve reactie, dat onderbuikgevoel, is belangrijk. Maar kennis is ook belangrijk, omdat je op die manier een schilderij in een context kunt plaatsen: is het een heel nieuw idee of is het technisch ingewikkelder dan wat daarvóór werd gemaakt? En je komt tot een oordeel in een gesprek met anderen. Dat is lastig, want je moet dan rechtvaardigen waarom je iets vindt. Een oordeel moet niet alleen in je hoofd worden gevormd, maar juist in relatie met anderen. Zo leer je door de ogen van een ander te kijken en bereik je consensus of worden verschillen duidelijk: het is allemaal verhelderend. Het is een beetje zoals je ook in de politiek tot opinies komt in een open debat, waarin iedereen mag zeggen wat hij of zij wil. Bij kunst en politiek moet je dat stemmetje uit jouw hoofd halen en het met anderen bespreken. Alleen zo test je jezelf en zo verleid en overtuig je anderen. Zo’n dialoog onderstreept wat het betekent om onderdeel van een samenleving te zijn. Wanneer we tegen een ander zeggen dat een kunstwerk echt heel goed is en dat die er kennis van moet nemen omdat het hem of haar kan beroeren, zien we diegene als een volledig mens, als iemand die meer is dan een wandelende brij van alledaagse beslommeringen.”
Jenkins pleit voor kunst die waardering krijgt om zichzelf, en die niet al te zeer afhankelijk is van en beoordeeld wordt op een politieke context, een maatschappelijke waan van de dag. ik zie hier een duidelijke aansluiting bij dit blog!