Onlangs is er een fotoboek uitgekomen waarin amateuropnamen staan die gemaakt zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Foto’s van tulpenvelden en duinen en mooie stranden. Maar alleen de negatieven zijn afgedrukt. Mooie wolkenluchten worden dreigende massa’s, duintoppen zwarte randen.
De samensteller van het boek wil op deze manier laten zien wat je niet ziet. Je ziet de idylle. Maar wat zie je niet?
Pas als je je realiseert wanneer deze foto’s zijn gemaakt ontdek je wat je niet ziet.
Dat schijn bedriegen kan. Dat de wereld, zo vredig en liefdevol in beeld gebracht, een andere werkelijkheid verbergt.
Wij kregen deze keer de mooie opdracht om foto’s tijdens het blauwe of gouden uur te maken.
Terwijl over de hele wereld de boodschap was: blijf binnen, gingen wij juist naar buiten.
We hadden geluk, een aantal dagen deden de zon en het licht gewoon wat we nodig hadden om het schone schijnsel van het gouden en blauwe uur vast te leggen. Want ondanks alles gaat de zon toch onder en komt ze ook weer op. Wat je ook niet ziet op een foto is de moeite die een fotograaf zich soms getroost. De foto van het wrak bij Wierum is voor dag en dauw gemaakt. De fotograaf moest wachten op laag water. Met laarzen aan waden door het slib van het drooggevallen wad. Oppassen dat het statief blijft staan in de blubber. Dat wat je niet ziet heeft deze bijzondere opname tot resultaat gehad.
Misschien maakt iemand ooit een boek over amateurfotografie in coronatijd. Ook dat boek zal vol staan met dat wat we niet zien.
Martha