Straatfotografie

De zomer is voorbij, het nieuwe seizoen begonnen. De fotoclub is weer gestart en gelukkig dit keer niet online, maar in een zaal. We namen even de tijd om te reflecteren op de vakantieperiode, en voor ons allemaal bleek de zomer anders dan anders te zijn geweest. Corona had ons doen en laten ingrijpend bepaald.

Ons onderwerp was deze keer: reflectie. Wat we van dit thema gemaakt hebben is te zien op de website.

Voor mij was er in deze vakantie ruimte en tijd om alle fotoboeken weer eens door te kijken, en losgeraakte foto’s opnieuw in te plakken. Bladerend door oude albums ontdek ik hoeveel kinderfoto’s er buiten zijn gemaakt. Op de nieuwe fiets, in de takken van de oude appelboom, spelend in de sneeuw. Een buurman maakte vaak foto’s van zijn spelende buurkinderen. Op een van die foto’s ben ik aan het knikkeren met Henkie, een jongetje uit ons dorp. Henkie was een straatschoffie, een fel en kien jongetje. Hij won altijd met knikkeren, ook als hij niet had gewonnen. Dus mocht ik niet meer met Henkie knikkeren. Natuurlijk deed ik dat stiekem toch!  En werd ik door buurmans foto verraden.

Onze wijk bood deze coronamaanden een heel ander aanzicht dan gewoonlijk. Alle kinderen uit de buurt speelden op straat. Ik zag meisjes touwtjespringen. Stoepkrijt kleurde de straat. Een vader had een racecircuit met rotonde getekend, en daar sjeesden een aantal kereltjes met bijbehorende geluiden doorheen. Er werden twee basketbalnetten geplaatst, een kleine en een grote. De grote was voor de vaders. Het aloude belletje trekken werd ook in ere hersteld. Al met al leek het wel de tijd van Ot en Sien, toen je nog op straat kon spelen in plaats van bij de BSO op een afgebakend terrein.

Maar een ding is in al die jaren veranderd: je maakt geen foto’s meer van andermans spelende kinderen. Al zou je nog zo graag dat meisje met haar poppenwagen, het sjezende jongetje of de touwtje springende meisjes willen fotograferen! De digitale wereld heeft dit soort spontane foto’s onmogelijk gemaakt!  Als ik nu kind was geweest had geen enkele buurman het in zijn hoofd gehaald ons zonder de toestemming van onze ouders te fotograferen. Maar dan was er nooit de foto geweest van twee zusjes, allebei met hetzelfde door oma gebreide rood-witte vestje aan en met grote strikken in het haar, samen onder de bloeiende appelboom. En dat zou toch jammer zijn geweest.

Martha