Iedereen kent het verschijnsel wel: ben je zwanger, zie je opeens overal dikke buiken, heb je je arm in het gips zie je opeens overal gipsarmen. Heb je net een pup of een auto gekocht, zie je opeens overal hondjes en auto’s van hetzelfde merk.
Zo werkt dat ook bij de opdracht van deze keer: fotografeer een krokus.
Jee, wat zijn er veel dit jaar! Tussen de tegels, in parken en bossen, in tuinen en bij de bloemist.
Als we onze coronawandeling maken voor de beweging en omdat je toch wat moet weet ik man mee te krijgen naar het Sterrebos, want daar staan er zoveel.
En schijnt de zon in de tuin laat ik midden in een gesprek man aan zijn lot over want juist op die ene krokus in de tuin valt het licht nu zo mooi.
Zelfs als ik saffraan nodig heb voor het eten en de donkerrode draadjes in de rijst doe zeg ik: weet je dat dit de meeldraden van een krokus zijn?
En man moet mee helpen kiezen: die witte, paarse, gele of gestreepte? Die in de knop, de half open bloem of de krokus die al helemaal af is? En welke zal ik uiteindelijk insturen????
Arme man, dit jaar geen voorjaarsmoeheid, maar krokusmoeheid. Maar ik niet. Ik ben juist helemaal opgefleurd, want ik heb enorm van deze opdracht genoten!
Martha