Even naar het Vogeltje kijken

Say cheese! Met deze woorden zijn bijna alle klassenfoto’s van kinderen tot stand gekomen.
Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom iedereen lachend op de foto moest, maar het zal wel een
reden hebben.
Ooit werd er echter een foto gemaakt van alle kinderen op mijn school waarop we juist niet
mochten lachen.
Jan Roos, tot de jaren zeventig een bekend stadstype, kwam namelijk een voorstelling geven op
het schoolplein. Jan Roos, een forse man gehuld in een slipjas en getooid met talloze medailles,
was een zanger. Hij had een wandelstok in de hand en maakte tijdens het zingen allerlei capriolen.
Hij boog erg ver achterover terwijl hij een valse noot lang aanhield, soms tot het punt waarbij hij
een beetje rood aanliep! Wat hij zong was volstrekt onduidelijk, en ook van de melodie viel nooit
chocola te maken.
Maar goed, Jan Roos zou optreden, en wij stonden in het gelid met de klemmende instructie: niet
lachen!
Jan Roos kon in grote woede uitbarsten als hij doorhad dat men om hem lachte, en ging dan
dreigen met zijn wandelstok. Ik heb het nog nooit zo benauwd gehad door het inhouden van mijn
lachen als toen, en met mij alle andere kinderen!
Zoals “say cheese” soms tot namaak grijnsjes leidt, het niet mogen lachen om een lachwekkend
figuur levert zeker geen natuurlijk uitziende kinderkoppies op.
En wat te denken van de kreet uit de begintijd van de fotografie. Om de kinderen ertoe te brengen
een minuut doodstil te staan had de fotograaf op zijn camera een vogeltje geplant. De kinderen
werd verteld dat het vogeltje weg zou vliegen als ze zich bewogen, en om goed te zien of het
vogeltje bleef zitten zei de fotograaf : “en nu allemaal naar het vogeltje kijken”.
Ook wij van InFocus hebben naar een vogel(tje) gekeken. Maar deze keer door de lens van onze
eigen camera. De resultaten zijn te zien op de website.

Martha