Wat een uitdagende opdracht kregen we mee van Erika: verbinding. Met zo’n onderwerp kun je veel kanten op.
Als ik de foto’s op de website zie ben ik trots op ons clubje: kijk eens wat we ervan gemaakt hebben. Elk op een eigen manier, vanuit een eigen beleving op zoek naar verbinding. Elke foto vertelt een verhaal. Elke foto vertelt ook iets over de fotograaf. Ook op onze club zijn we op zoek naar verbinding. Hoe verbinden we ons zo dat elk lid tot haar of zijn recht komt?
Kleindochter kreeg van school de opdracht: maak een foto van de zee zoals jij de zee beleeft. Best een pittige opdracht voor een dertienjarige. Samen gingen we naar het strand. Ze heeft een eigen camera, maar mocht vandaag die van mij gebruiken.
Het waaide hard op het strand. Er werd gezeild en gesurfd. Op de in de golven schommelende pier liepen mensen met onvaste bewegingen, af en toe sloeg een golf van het opkomende water over hun voeten. Genoeg te zien, genoeg om op de foto te zetten.
Allebei houden we van de zee en allebei houden we van fotograferen. Dus werd er druk overlegd: wat zou jij en hoe kan dat het beste
en wil jij ook even zus en zal ik ook even zo. Niets verbindt mensen meer dan met liefde en plezier samen bezig te zijn. En dan doet leeftijd of ervaring of kundigheid er niet meer toe.
Ze heeft echt heel mooie foto’s gemaakt. Haar mooiste foto vind ik die van een zeilschip in volle vaart waar het licht net even op valt en de zeilen doorschijnend maakt. Op de online club waar ik lid van ben kreeg de foto een hoge score! Maar dat was niet de foto die zij uitkoos voor het project op school. Dat was een foto van een woeste branding met op het strand een laag schuimvlokken. Want zo beleeft zij de zee het liefst: lekker wild, dan heb je tenminste wind in de zeilen!
Ook haar foto vertelt een verhaal en vertelt iets over de maakster.
Martha