De zomer is voorbij. Met goede moed en veel plezier is Fotogroep InFocus aan een nieuw seizoen begonnen.
Precies op de dag tussen de laatste vergadering van het vorige en de eerste van het nieuwe seizoen maakten we een foto.
De foto’s van deze dag, 9 augustus, heeft Klaas op onze website gezet. Ook de foto’s van de opdracht die we meekregen zijn weer te zien. Het was wel een wat complexe opdracht: maak een foto van hoe je je voelt of waar je aan denkt als je somber bent.
Voor sommigen van ons was dit een stap te ver, maar dat mag! De afspraken op de club zijn geen heilig moeten, maar een plezierig mogen.
In deze tijd valt het niet al te moeilijk om somber te zijn. Het onheil slaat ons om de oren en brengt apocalyptische gevoelens soms wel heel dichtbij.
Maar dan zien we iets: een lachend kind, een rietzangertje schommelend op een rietstengel afgetekend tegen het avondlicht, een ondergaande zon of een opkomende maan, een vlucht spreeuwen, een pas geopende bloem, of gewoon een mooie vlinder. En als dat ons raakt maken we er een foto van en hebben we geluk gevangen, of schoonheid of verwondering en meestal alles tegelijk.
Op een eeuwenoud kerkhof zag ik dit gedicht, wapperend in de wind aan een waslijn, samen met nog veel andere gedichten. Allemaal van al overleden dichters. Een project van de gemeente dat “Het woord gevangen” heette. Een dichteres had dit in woorden gevangen:
een prachtig beeld van iets dat we misschien allemaal wel eens hebben gefotografeerd. Het is een gedicht van Christina Busta, een Duitse dichteres. Ik heb het vertaald.
Het boek
Opgeslagen
lag het voor me op de weg
het lichtste boek op aarde
slechts twee bladzijden
verwonderd las ik de magische tekens
toen verhief het zich in de lucht
geen Apocalyps
drie woorden maar uit de geheime
openbaring van de zomer
Dagpauwoog.
Martha