Om de schoonheid in verval te zien, moet je zonder oordeel kijken.
En dat is nog best moeilijk. Om de schoonheid in een rottende sinaasappel te zien moeten de meeste mensen wel iets overwinnen, denk ik.
Als je het feit kunt loslaten dat de vaalgroene kleur die zo mooi contrasteert met het oranje van de sinaasappel schimmel is, zie je de schoonheid.
Toch zal niemand zal zo’n rotte vrucht willen opeten.
En daar zit nu juist de aardigheid in deze opdracht: we zoeken schoonheid in iets dat we zelf voor geen goud zouden willen hebben! Wie koopt een gedeukte auto? Of een vervallen schuur? Wie koopt bij de bloemenman een bosje verwelkte rozen?
Wie hangt een foto van een kerkhof in zijn woonkamer?
En wie laat zich niet meenemen door de reclame die belooft dat we de veroudering van de huid kunnen tegengaan?
Ach, wat een mooie tegenstelling: schoonheid in verval!
Want we zien schoonheid in iets dat losgezongen is van wat het eigenlijk ooit was: een mooie roos, een glimmende auto een bloeiende hortensia, een feloranje sinaasappel, een gave huid.
Omdat we zonder oordeel kijken.
En dat moeten we vooral blijven doen, want dat levert heel mooie foto’s op. Toch?
Martha