Juli 2022: Regels.
Onze fotoclub gedijt! We hebben een aantal nieuwe leden, en dat is goed voor onze groep, het zorgt voor nieuwe dynamiek. Bovendien kon de door corona uitgestelde expositie in de bibliotheek van Zuidhorn eindelijk doorgaan, en staan er in het volgende seizoen nog twee op stapel. Lekker bezig dus.
De laatste opdracht voor de vakantie was van Louk: break the rules. Trek je eens niets aan van de regels en, zoals Anneke het opvatte, van de conventie. De bukkende vrouw brak de conventie, en Anneke brak die door het vast te leggen. En wat een humoristische foto leverde dat op! Ook de schilder Rembrandt rekende graag af met de conventies : een poepende hond op de voorgrond van het verhaal van de Barmhartige Samaritaan was bijna heiligschennis! Om van de Nachtwacht maar te zwijgen! Wat een rommelzootje, zeg. Geen enkele groepsfotograaf van onze tijd zou er zo’n soepzooi van maken. Kapitein Frans Banninck Cocq was bepaald “not amused”. Ik vraag me af wat de vrouw die in een ietwat compromitterende houding bezig is het chemisch toilet voor de ogen van de andere campingbewoners te legen van haar foto zou vinden.
Zoals elke kunstvorm kent ook de fotografie eigen regels. De do’s en don’ts. De regels zijn er niet voor niets, ze dragen bij aan wat wij als mooi herkennen. Ook de natuur kent haar eigen regels. Zo is er de gulden snede, een bepaalde verhouding die ons oog als esthetisch ziet. Schilders als b.v. Leonardo da Vinci pasten die veelvuldig toe in hun kunst. De verhouding waarin de zaden van een zonnebloem zijn gerangschikt kennen wij allemaal als voorbeeld van deze gulden snede. Daarom fotograferen we dat zo graag, ons oog wordt er steeds weer naar toe getrokken. In de fotografie kun je de regel van derden ermee vergelijken. Ook heeft de natuur haar eigen regels over kleurgebruik. Elke bloem heeft de kleur die nodig is om op die plaats en dat moment te bloeien. En dat vormt altijd een harmonieus kleurenpalet. Een natuurlijk bloemenveld doet nooit pijn aan je ogen.
En daar kom je dan bij het breken van regels: soms doet hedendaagse kunst pijn aan je ogen! Omdat de schilder je dat wil laten voelen. Omdat de gebroken regel de aandacht leidt naar wat de kunstenaar zeggen wil. Toon Hermans brak de regel door als cabaretier eens niet zijn verhaal te vertellen, maar heel lang stil te zijn! En die stilte was juist veelzeggend!
Het bewust overtreden van de regel is niet zo moeilijk. Het is wel moeilijk om toch nog een foto met zeggingskracht te maken. Is ons dat gelukt? Kijk op de website en oordeel!
Martha
Juni 2022: Laag bij de grond.
“Heaven is under our feet as well as over our heads”. Deze uitspraak van Thoreau was het uitgangspunt voor de opdracht van deze maand. Kijk eens naar beneden, zoek de schoonheid onder je voeten.
En daar was het Zweedse bosanemoontje, de verlepte Japanse kersenbloesem, de vogelpootjes in het zand, het volhardende plantje in een voeg, de stolperstein, de twee blauwe schoenen bij het kaaspuntvormig tegeltje, de rode kat in het groene gras, de groene kikker in de groene plas en de vrouwenmantel met regendruppels.
En niet te vergeten alle verloren handschoenen, elk op zijn eigen stukje aarde. De hond, vervagend in het groene gras zo laag bij de grond, herinnering geworden. De slak die ons een klein inkijkje gunt in zijn huisje, en de op de grond gevallen katjes van de hazelaar die op chipito’s lijken.
Wat is er een hoop te zien, zo laag bij de grond.
Wij zijn amateurfotografen. Wij zijn geen kunstenaars. Frank liet ons het werk zien van Francesca Woodward, een Amerikaanse, jong overleden fotografe. Haar fascinerende zelfportretten in zwart/wit zetten ons aan het denken. Dat doet kunst. Maar misschien, heel misschien zijn wij toch ook wel een beetje kunstenaar. Op de tentoonstelling van de fotograaf JR in het Groninger Museum zag ik een quote van hem geprojecteerd op de muur: “Art is not supposed to change the world, to change practical things, but to change perceptions”.
En misschien, heel misschien hebben wij met onze fotoserie ook iets in werking gezet. Dat hoog in de lucht of recht voor ons uit of laag bij de grond of waar we ook kijken iets ons kan verwonderen.
And by showing this in our pictures perhaps, perhaps we did change perception.
Martha
Mei 2022: Lente.
Het woord “Lente” komt van “lang”, het lengen van het licht.
Er is heel wat geschreven, gedicht, gezongen en geschilderd over de lente. Zelfs was de lente te zien in de ogen van de tandartsassistente. Ook “Loesje” weet er wat over te zeggen: Gelukkig kun je in de lente ook overdag schaapjes tellen. Tweejarige kleindochter Loes zag de lente in het allereerste sneeuwklokje in de tuin. Vol verwondering riep ze : kijk, een ijsblokje!
Wij hebben de lente gevangen in onze foto’s. Wat een mooie verscheidenheid: lentelucht, lentelicht, lentekleuren, lentebloemen, lentebloesem, lentewerkzaamheden, uitbottende struiken en lente weerspiegelend in een vijver! Samen vormen ze een prachtig beeld van het voorjaar.
Onze praktijkdag bracht ons naar Borg Verhildersum in Leens. Daar wachtte ons een verrassing: bijna alles was gesloten wegens corona van de vrijwilligers. Gelukkig was de borg te bezichtigen, en konden we binnen foto’s gaan maken. Het onderwerp “nostalgie” heeft een verrassende serie foto’s opgeleverd! Bij elke foto hoort een bijzonder verhaal van de maker. En ook de “reclamefoto” is gemaakt: de borg in al haar glorie!
De lente zelf liet het wel een beetje afweten. Het was een koude dag, het nog open Hoogeland bood weinig beschutting tegen de wind, en de bloemetjes hadden er ook nog niet zo veel zin in. Maar de kou deerde de blote dames in de beeldentuin niet, zij hadden de winterjassen niet nodig.
Gelukkig ging het restaurant later wel open. De koffie was goed, de appeltaart lekker en de Grunneger mosterdsoep en snert maakten ons weer warm.
De foto’s staan op de website. Kijken!
Martha
April 2022: Drieluik.
We zijn net teruggekomen van een vakantie op het mooiste eiland van de wereld. Tenminste, dat zeggen de mensen op Rügen zelf. Misschien hebben ze gelijk, ik heb nog niet alle eilanden van de wereld gezien dus onthoud ik me van een oordeel. Wat ik wel van Rügen weet is dat het een eldorado is voor fotografen en filmers.
De opdracht van de fotoclub was deze keer een uitdagende: maak een drieluik. Drie foto’s die samen een verhaal vertellen.
Ik had een prachtig drieluik kunnen maken: een majestueuze vogel die komt aanvliegen hoog in de lucht, dichterbij komt en laag over het weiland scheert en tenslotte landt. Een zeearend op jacht, en dat net voor de lens! Voor man de filmer was het ook een prachtig moment: een kolonie meeuwen raakt overstuur en probeert met een hoop misbaar het beest te verjagen.
Maar zo werkt het maken van een drieluik niet. Je moet nadenken over welk verhaal je wilt vertellen en daarvan een compositie maken. En ieder van ons heeft op haar of zijn eigen manier een bijzonder verhaal gemaakt. En degene die naar de foto’s kijkt mag het verhaal erin ontdekken, of zelf een heel nieuw verhaal maken. Ik zag bij onze inzendingen op de website verhalen van afbreken en van opbouwen.
Op Rügen zag ik een drieluik gemaakt van zand. Een grote happende vis met scherpe tanden. Maar wel in drie delen gehakt: staart, romp en kop. De rover is prooi geworden, in mootjes gehakt. En dat vond ik toen ik het zag wel heel symbolisch voor wat wij nu allemaal wensen voor onze wereld:
Dat de vernietiger krachteloos gemaakt wordt. Een drieluik kan soms ook een wens verbeelden!
Martha
Februari 2022: Oude meuk.
De praktijkdag van onze club vond deze keer plaats in Ter Apel. Een sinds de jaren ’70 in onbruik Geraakte en vervallen Avebe aardappelmeelfabriek was uitgezocht voor het maken van Urbex foto’s.
En oud en vervallen was het! Kapotte ramen, hangende leidingen en goten en openliggende vloeren, alles wat je maar kunt bedenken bij verval was aanwezig. En natuurlijk de onontkoombare graffiti, de artistieke opwellingen van de spuitbusartiesten! Maar wat een mooie plaatjes zijn er van deze desolate locatie gemaakt! Kijk en bewonder de foto’s, en zie de schoonheid in ondergang, de lijnen in wanorde, de kleur in grauwheid en de lichtval in de donkerte! Het oog van de fotograaf en de lens van de camera maken fascinerende beelden van oude meuk.
De opdracht van deze maand ging in zekere zin ook over “oude meuk”. De opdracht was: maak een quarantainefoto. Zoek een klassiek schilderij en probeer je foto op het schilderij te laten lijken met voorwerpen en kleding die in je huis aanwezig zijn. Dus we konden niet naar de toneelvereniging rennen om een kopie van de jurk uit de tijd van Oopje even te lenen, of de kanten kraag van Willem van Oranje. Ook de nagemaakte tierlantijnen uit de Gouden Eeuw en latere perioden die je voor een habbekrats kunt kopen bij de brocante winkels, en waarmee je zo mooi in de tijd terug kunt gaan waren taboe.
Dus dat werd improviseren, en dat hebben we gedaan. En wat voor hilarische kunstproducten we hebben gecreëerd, kun je op onze website zien.
Het maken en later bekijken van de foto’s heeft veel plezier opgeleverd. Ik hoop dat het ook bij de bezoekers van de website een lach uitlokt. Lachen in quarantainetijd, even met iets bezig zijn dat corona naar de achtergrond verdrijft. Man, wat hadden we dat nodig!
Martha
Januari 2022: Bubbels.
Volgens de media en politici leven we in bubbels. Zo wil de regering dat we in de familiebubbel blijven, schijnt er een coronabubbel te zijn waar het niet zo tof is en waarin iedereen een andere mening bubbelt. Een onderwijsdeskundige sprak over de bubbel waarin scholieren leven. In China is een grote olympische bubbel aan het ontstaan. Er zijn ook champagnebubbels en kauwgombubbels, maar daar kun je niet in leven. Soms duik ik in het bubbelbad om aan al die bubbels te ontkomen. Ontbubbelen zeg maar.
Ik denk dat onze opdrachtgeefster ook heel veel bubbels heeft horen noemen.Want bij al dat gebubbel gaf zij de de opdracht: maak een foto van bubbels.
Dat deden we, en iemand heeft zelfs een echte coronabubbelfoto gemaakt!
Hierbij het recept om zelf bubbels te maken:
Neem vier keukenrollen en plaatst daarop een platte glazen ovenschaal.
Vul met water, zorg dat het niet over de rand loopt want dan worden de keukenrollen nat en dat wil je niet.
Druppel olie naar keuze in het water d.w.z. spijsolie, dus geen smeerolie of motorolie.
Roer. Dit kan met een houten lepel of garde of met je hand maar dat laatste zou ik niet doen. Lukt het zo niet helemaal met de bubbels kun je ook nog proberen heel voorzichtig met een rietje bubbels te blazen.
Trek je niets aan van de verbaasde gezichten en het onderdrukte gegiechel van je huisgenoten.
Gebruik je eigen fantasie om de bubbels er mooi uit te laten zien. Je kunt het water kleuren, of er gekleurd papier onder leggen en er met een lamp op schijnen.Pak je macrolens en fotografeer je bubbels.
Een kleine waarschuwing is hier op zijn plaats: pas op, het is een verslavende bezigheid!
Ook moet je tijdens het verplaatsen van je schaal met water en olie heel voorzichtig zijn. Een lid van onze club heeft de schaal op het tapijt laten vallen, en nu kan ze vetvlekken fotograferen maar dat is lang niet zo leuk!
De resultaten kun je zien op de website van onze club.
Onze mooie website wordt verzorgd en beheerd door Klaas.
Dank je wel, Klaas, dat je dat voor ons doet!
Martha
December 2021: Muziek en licht.
Fotogroep InFocus heeft behalve een website ook een Facebook pagina die met veel zorg en creativiteit wordt beheerd door Karen. Zij verzorgt ook de presentatie op onze clubavonden. Het is een feest om te zien hoe zij er altijd weer iets bijzonders van weet te maken!
Zo ook weer met de foto’s van onze laatste opdracht van 2021: Lichtstrepen. Het verhaal dat zij op Facebook vertelt is precies zoals we het hebben ervaren. De opdrachtgever ontdekte zelf ook dat het jaargetijde om een dergelijke foto te maken niet direct heel handig gekozen was. En daar kwam dan ook nog eens de lockdown na 5 uur bij, normaal de periode dat er veel verkeer is. Nu waren de straten uitgestorven.
Dus moesten we kunst-en vliegwerk toepassen, maar allemaal hebben we aan onze opdracht voldaan, en aan de verhalen te horen ook met veel plezier! Klaas zal de foto’s weer op de website zetten.
Ondertussen is onze expositie in de Eiberhof voorbij. De lijsten zijn opgeborgen tot de volgende keer. Allerlei fotografische interpretaties van het thema “muziek” waren te bewonderen, en onze ‘ophangers’ zijn er weer in geslaagd van al die diversiteit een eenheid te maken!
Muziek en lichtstrepen, klank en licht, gevangen in foto’s. En wat hebben we nu meer nodig in deze dubbel donkere tijd dan een lichtstreep aan de horizon en muziek? “If music be the food of love, play on” laat Shakespeare Twelfth Night muzikaal beginnen. “There’s a crack in everything, that’s how the light gets in” zong Leonard Cohen. “Another year over”, zong John Lennon, 8 december precies 42 jaar geleden vermoord. Maar de muziek blijft, het licht komt terug, de liefde blijft gevoed en wij blijven fotograferen.
Ik wens iedereen: Fijne Kerstdagen en voor 2022 op z’n Gronings: “veul hail en zegen”
Martha
November 2021: Verbinding.
Wat een uitdagende opdracht kregen we mee van Erika: verbinding. Met zo’n onderwerp kun je veel kanten op. Als ik de foto’s op de website zie ben ik trots op ons clubje: kijk eens wat we ervan gemaakt hebben. Elk op een eigen manier, vanuit een eigen beleving op zoek naar verbinding. Elke foto vertelt een verhaal. Elke foto vertelt ook iets over de fotograaf. Ook op onze club zijn we op zoek naar verbinding. Hoe verbinden we ons zo dat elk lid tot haar of zijn recht komt?
Kleindochter kreeg van school de opdracht: maak een foto van de zee zoals jij de zee beleeft. Best een pittige opdracht voor een dertienjarige. Samen gingen we naar het strand. Ze heeft een eigen camera, maar mocht vandaag die van mij gebruiken.
Het waaide hard op het strand. Er werd gezeild en gesurfd. Op de in de golven schommelende pier liepen mensen met onvaste bewegingen, af en toe sloeg een golf van het opkomende water over hun voeten. Genoeg te zien, genoeg om op de foto te zetten.
Allebei houden we van de zee en allebei houden we van fotograferen. Dus werd er druk overlegd: wat zou jij en hoe kan dat het beste en wil jij ook even zus en zal ik ook even zo. Niets verbindt mensen meer dan met liefde en plezier samen bezig te zijn. En dan doet leeftijd of ervaring of kundigheid er niet meer toe.
Ze heeft echt heel mooie foto’s gemaakt. Haar mooiste foto vind ik die van een zeilschip in volle vaart waar het licht net even op valt en de zeilen doorschijnend maakt. Op de online club waar ik lid van ben kreeg de foto een hoge score! Maar dat was niet de foto die zij uitkoos voor het project op school. Dat was een foto van een woeste branding met op het strand een laag schuimvlokken. Want zo beleeft zij de zee het liefst: lekker wild, dan heb je tenminste wind in de zeilen! Ook haar foto vertelt een verhaal en vertelt iets over de maakster.
Martha