Juli 2023: Er even tussenuit. (Schaduw en Lauwersoog)
Fotogroep InFocus gaat na een weer geweldig fotoseizoen met zomervakantie. Maar natuurlijk wil dat niet zeggen dat we ophouden met fotograferen. We kregen voor de zomer vijf opdrachten mee, dus we kunnen onze camera niet aan de wilgen hangen. Een van de opdrachten is om een willekeurige foto te maken op de dag precies tussen beide seizoenen in: in between, er tussenin!
Het seizoen 22/23 sloten we af met de bespreking van onze schaduwfoto’s, en met de foto’s van onze praktijkdag naar Lauwersoog.
We gingen op stap met de boswachter, die ons vertelde over de flora en fauna van het gebied, en over de ontstaansgeschiedenis van het Lauwersmeer. De afsluiting van de Lauwerszee ging niet zonder slag of stoot, en had ingrijpende gevolgen voor het landschap en zijn bewoners. De Lauwerszee verdween, en een brakwatergebied met bos, eilandjes en begraasgebied voor koniks kwamen er voor in de plaats. De zeearend heeft zich hier gevestigd. De dijk die nu ons land beschermt vormt tevens een afscheiding tussen twee werelden. Een van de gedichten die jarenlang afgedrukt heeft gestaan op het terrein van de parkeerplaats geeft dit goed weer:
Is dit vrijheid: nergens zijn en overal zien.
En we hebben overal iets gezien en op de foto gezet! De schaduwfoto’s konden en passant ook gemaakt worden: we hadden een dag vol zonneschijn en lunchten op het terras bij de pier tussen zee en meer. Helaas hebben we de zeearend niet gespot. Daarentegen heb ik een paar dagen later op de plek waar de maker van het gedicht eens woonde wel een zeearend zien rondcirkelen: boven het Tusschenwater bij Zuidlaren.
Wij gaan er even tussenuit! Tot na de vakantie en vergeet niet de website te bekijken.
Martha
Mei 2023: Fotograferen is kijken.
Soms krijg je van iemand het advies: doorbreek eens je patroon. Stap eens uit je comfort zone. Doe de dingen eens anders. Bekijk het eens van een andere kant. Of je krijgt het advies om juist wat orde in je leven te brengen. Leef wat meer volgens een patroon.
En beide aspecten kun je terugzien in de foto’s die we hebben gemaakt. Het doorbreken van de regelmaat of juist het accent leggen op het patroon, zoals in de metselpatronen van de gebouwen van de Amsterdamse School. Een leuke bijzonderheid is wat Louk, die de foto maakte, ons vertelde over het ontstaan van die patronen. De inspiratiebron voor de architecten kwam voor een deel uit Indonesië. Je ziet o.a. de vlechtwerken van de manden terug in het metselwerk.
Fotograferen is kijken. En deze opdracht nodigde daartoe uit!
Jan had oog voor de kunstzinnige patronen aangebracht op een gevel, en Klaas zag het patroon in iets alledaags als een rij vrachtwagens op een parkeerplaats. Mooi was het doorbreken van de regelmaat van de gulden snede die we kennen van de uitgebloeide paardebloem, maar die nu door regen en wind veranderd is in iets waar een heel andere schoonheid in te zien valt, en die Karen heeft vastgelegd in een vierkant patroon.
Bij de foto van Nieske realiseerde ik me opeens dat juist het patroon het sterke gevoel oplevert dat je krijgt bij een oorlogskerkhof. De strakke ordening wijst je op het grote aantal graven.
Fotografen is kijken. Hoe vaak ben ik over zo’n begroeide open grindtegel gelopen zonder er bewust naar te kijken? Marijke keek en zag het patroon. Heike maakte een sfeervolle opname, waarin zowel de mens als de zon een patroon doorbreken. De stronk van de gekapte boom die Homme fotografeerde vertelt ons zijn levensgeschiedenis door een prachtig patroon van jaarringen. Van Luc is de foto van het raam dat symmetrisch het metselwerk doorbreekt en de wereld weerspiegelt.
Pieter, die ons deze opdracht meegaf, fotografeerde de zwemmende eend die in het water patronen maakt en daardoor de gladheid van het oppervlak doorbreekt met als bonus nog een vis die erdoorheen zwemt. En Alfred en Martha zagen elk een eigenwijs bruin ei een patroon doorbreken.
Frank tenslotte laat ons in zijn foto zien dat je de wereld aan de andere kant van het hek helder kunt zien als je het patroon doorbreekt en een kijkgaatje maakt. Maar dan moet je wel door het gemaakte gat willen kijken. Of fotograferen.
Want fotograferen is kijken!
Martha
April 2023: Mooi groot platmaken.
Wij van de fotogroep hebben een aantal keren per seizoen een praktijkdag. Enkele leden van de groep plannen deze dag, en het is altijd weer verrassend waar we terecht komen.
Deze keer gingen we naar de oude in onbruik geraakte Philipsfabriek in Stadskanaal. Ooit was dit het kloppende economische hart van Stadskanaal, nu een vervallen en desolaat gebouw. Hier en daar vinden in het gebouw nog wat activiteiten plaats, maar de meeste ruimte is ten prooi gevallen aan mensen die er genoegen in scheppen om iets kapot te maken.
Met onze camera’s lopen we door het gebouw. Als iets vragen oproept is het wel deze omgeving. Waarom in hemelsnaam lopen we gefascineerd over drankflesjes, glassplinters, vernielde gipsplaten, verkruimelde vloerbedekking en brokken cement? Wat boeit ons in restanten glas, oude leidingen en afbrokkelende verf? En wat brengt mensen ertoe om alles in zo’n gebouw te slopen en te vernielen?
Al rondlopend schoot mij een verhaal te binnen van Marten Toonder. Het gaat over een vredig volkje dat om een of andere reden soms tot een enorme vernielzucht gedreven wordt. Onder het slaken van de kreet ”mooi groot platmaken” gaat de hele bende aan de gang en binnen een mum van tijd is het gelukt. Alles is mooi groot platgemaakt.
Ik denk dat er in Stadskanaal ook zo’n volkje woont.
En wij leggen de gevolgen van hun activiteit vast met onze camera’s. Is de reden dat dit ons zo boeit misschien dat we stiekem ook wel eens lekker iets mooi groot plat willen maken?
Ik vraag dit aan Dr. Okke Zielknijper, psychiater uit Rommeldam.
Zijn antwoord is duidelijk: Ik maak dat zo dikwijls mee in mijn praktijk. Het zijn infantiele reflexen en vaderbindingen.
Zijn wijze raad had kunnen zijn: bedwing uw destructieve neigingen. Sublimeer ze in uw foto’s.
Over een tijdje zijn deze foto’s weer te zien op onze website.
Martha
Maart 2023: Binnengekomen brief.
Geachte leden van de Fotogroep InFocus Zuidhorn.
Sinds kort heeft onze gemeente een werkgroep Sensitivity die tot taak heeft alle nieuwsberichten te ontdoen van alles waarmee op tenen getrapt kan worden. Uit hoofde van de functie van secretaris deel ik u het volgende mee: alhoewel uw foto’s prachtig zijn en een zekere nieuwswaarde bezitten, heeft de werkgroep toch gemeend enkele notities te moeten plaatsen:
Met genoegen lazen wij het artikel van mijnheer Abspoel. De naam Aaltje Klompvoet dient echter ten spoedigste veranderd te worden in Aaltje Aangeboreninoperabeldefectaanvoet! De foto is mooi. Die inspireert om te helpen duwen.
Mijnheer Osinga: ten zeerste raden wij u aan ook te vermelden dat het u spijt dat er geen koppen van mensen van kleur zijn. En dat dat moet veranderen, desnoods met een verfje. Alleen ongekleurd materiaal doet geen recht aan de diversiteit die wij kennen in Zuidhorn.
De foto is verder in orde en zeer sprekend. Over de foto van de tunnel bij Sneek kunnen we kort zijn: prachtige opname. Maar foei, mijnheer van Dijk. Deze foto is vanuit een rijdende auto genomen! Neem de volgende keer uw vrouw mee en laat haar de foto nemen!
De foto van mijnheer Veenstra, hoe mooi ook, moeten we afkeuren. Niet iedereen heeft ruimte voor een groentetuin. Voortaan ook even aan de mens met alleen een balkonnetje denken. Zij moeten helaas met diepvriesboerenkool hun stamppot maken.
De fietsenfoto van Mijnheer Meijer is knap gemaakt, maar de kop raakt kant nog wal. De raad van Groningen heeft wel iets beters te doen dan zich te bekommeren om een paar fietsen op het station. Het stationsplein van Groningen is toch al helemaal naar de knoppen geholpen, die paar fietsen maken niets meer uit!
De afkeuring van het woord Bicycle Steward door de Stichting Eigen Taal Eerst achten wij volstrekt verwerpelijk, mevrouw de Vries. Weet de stichting niet dat Groningen voornamelijk bevolkt wordt door fietsende buitenlandse studenten? Houdt de stichting misschien niet van buitenlanders? Waarom niet de kop: Very polite and hardworking men doing very useful bicycle steward labour?
Mevrouw van Bloemendaal!!!. Wat een voorbeeld geeft u de jeugd van Zuidhorn! Bommen! Kapotte fietsbordjes! Ontploffingen! Dit is verheerlijking van geweld. Gewoon een net fietsbordje, en het woord bom veranderen in waterballonnetje! Wij geven toe dat in dit geval de foto iets minder leuk en up-to-date wordt.
Mevrouw Hondebrink heeft alle ijverige cursisten die net hun diploma”hoe red ik iemands leven door hem of haar een schok toe te dienen” een hevige schok bezorgd. Men kan toch geen fiets reanimeren? Dit schept heel verkeerde verwachtingen van deze cursus, en bevordert misbruik van het apparaat. nkele werkgroepleden vonden de foto mooi en vol humor. Hun wacht een berisping.
Mijnheer Costongs weet de Groningers te schofferen door te suggereren dat het Scheepvaartmusueum geleden heeft onder de aardbevingen. Het is gewoon een oud gebouw, mijnheer Costongs. De foto was even mooi geweest als u had geschreven: “Deze scheur komt gek genoeg niet door de NAM.”
We prijzen mijnheer Zwiep om zijn foto, die buitengewoon indrukwekkend is, maar is het daarom nodig om ons Nederlanders een minderwaardigheidsgevoel te geven? Waarom niet: Behalve in ons land was ook in Zweden het noorderlicht waar te nemen?
Mevrouw Meyers maakt van onze prachtige lente, vol fleur en kleur een foto met alleen geel. Geel! Terwijl de meeste krokussen gewoon paars zijn! Wij vinden dat discriminerend kleurgebruik. Maar ook hier weer dissidente werkgroepleden. Die hielden juist van deze foto, zo lenteachtig! Wij zagen het voor deze keer door de vingers.
Mevrouw Brouwer acht het nodig om de olifant, het meest vredelievende dier op aarde behalve misschien de regenworm, te betichten van agressie. Denkt zij dat Prins Bernard die olifanten- beeldjes verzamelde en zijn vakantiehuis “De gelukkige olifant” noemde dat gedaan zou hebben als hij had gedacht had dat ze ene Jan uit Zuidhorn zouden aanvallen? De kop had kunnen zijn: olifant wil Jan even knuffelen. Dat had deze mooie foto recht gedaan!
Ook over de tekst van mevrouw Roorda zijn wij niet tevreden! Bepakt en bezakt! Dat klinkt veel te positief! Dat zegt men als men op vakantie gaat, of wanneer men lekker geshopt heeft. Bepakt en bezakt! Dit had moeten zijn: door dakloosheid gedwongen vervoer van iets ondefinieerbaars in zakken op een kar. Dat klinkt veel gevoeliger! En maakt de foto nog sprekender!
Mijnheer de Bruin heeft een sfeervolle foto gemaakt van een verlaten station! En daar zit hem de gevoeligheidskneep: omdat de spoormensen staken hoeft u het toch niet zo leeg af te beelden? Een dartele jonge moeder met een wandelwagen, een sexy jonge vader die de hond uitlaat of een vrolijk vapende puber had het plaatje toch nog iets van leven gegeven. Wij zijn namens de stakers een beetje op onze sensitieve tenen getrapt. Het lijkt nu nog erger dan het al is!
Dit was het wel. Wij hopen dat u allemaal van uw fouten zult leren en alle gevoeligheden ontzien. Wij willen u het fotograferen van nieuwsitems niet verbieden. Echter raden wij ten zeerste aan de lijst met gevoeligheden die ter inzage ligt op het Gemeentehuis in uw groep te bespreken.
Met hoogachting,
Dhr. Zeurpiet namens de werkgroep Sensitivity.
Januari 2023: Selfie en zelfportret.
Artikel in de Trouw van Monique Siemsen met de kop: Zelfbeeld. Het artikel gaat over de invloed die selfies hebben op ons zelfbeeld: op een selfie lijkt je neus gemiddeld 5 procent langer, terwijl je kin met 12 procent krimpt! Oei, daar gaat je idee dat het wat betreft uiterlijk schoon nog wel mee valt met je.
Na onderzoek van De Rutgers Universiteit in New Jersey bleek er een duidelijke correlatie tussen de sociale media en sommige vormen van plastische chirurgie te bestaan. Een conclusie die de onderzoekers behoorlijk schokkend vonden.
Onze opdracht in het gloednieuwe jaar 2023 was: maak een selfie en een zelfportret, en geef het verschil tussen beide aan. Daar kun je natuurlijk veel over zeggen, en voor iedereen is het antwoord weer anders.
Voor mij is een selfie een momentopname van een situatie waarin je je bevindt en die je graag wilt delen. Met een zelfportret probeer je te laten zien wie je bent, je probeert iets van je “wezen” vast te leggen. Je hoeft niet “mooi” op de foto.
Tijdens de bespreking ontdekten we dat ieder een eigen idee heeft over wat het verschil tussen beide is. En dat we allemaal de foto’s anders interpreteren.
Een van de eindconclusies van Frank die ons deze opdracht meegaf was dat wij niet gewend zijn selfies te maken! Het maken van een zelfportret gaat ons beter af. Er blijkt een diepe generatiekloof te bestaan op selfie-gebied! Wij bakken er niets van! Wij beschikken niet over het gemak waarmee onze kinderen een aanvaardbare selfie maken. Maar alles valt te leren, dus ga ik binnenkort op selfie-cursus bij mijn kleinkind.
Al met al was het een bijzondere en leerzame opdracht. Klaas heeft de foto’s weer op de website gezet. Karen maakte de presentatie, en Jan liet ons prachtig werk uit zijn archief zien. Het was een veelbelovend begin van het nieuwe jaar, deze eerste bijeenkomst.
En we zien uit naar de volgende keer, met weer een bijzondere opdracht!
Martha
December 2022: Bezigheden van de leden.
We zijn druk doende geweest!
De pittige en uitdagende opdracht om een minimalistische landschapsfoto te maken heeft weer verrassende resultaten opgeleverd. Het betekent dat je het landschap terug brengt tot de essentie. Je kijkt even heel anders naar de wereld om je heen, laat het onnodige weg en vergroot dat wat voor jou van belang is. De opdracht om een foto te maken van ons dagelijks leven brengt een heel andere manier van kijken naar de wereld om ons heen mee. De verstilling van het minimalisme lijkt tegengesteld aan de hectiek van ons dagelijks leven.
Maar in feite hebben we bij beide opdrachten hetzelfde moeten doen: kijken naar wat voor jou de essentie is. En voor ieder van ons is dat anders, en krijgen we weer een variatie aan onderwerpen op de foto, maar toch met een gezamenlijke noemer.
In de loop van het jaar heeft Frank ons kennis laten maken met het werk en leven van beroemde fotografen. Mooi hoe fotografie als kunstvorm je kan raken, verbijsteren of ontroeren.
Een onderdeel van onze agenda is ook altijd de “archivaris”. Een lid van de groep toont ons een aantal foto’s uit haar of zijn archief. We zien dan ook eens werk van elkaar dat niet gerelateerd is aan de club.
En natuurlijk niet te vergeten de expositie in de Eiberhof. Als groep gingen we onze foto’s met als onderwerp “Dorp” bekijken. De ophangers hebben wederom goed werk verricht, het hangt er prachtig bij! We werden zeer hartelijk ontvangen in de Eiberhof en gingen samen op de foto.
Het was fijn om te horen hoe de bewoners genieten van onze foto’s!
Ook hebben we een fantastische lezing gehad van Maarten Westmaas. Hij heeft diverse boeken met natuuropnamen gemaakt, waaronder een boek met opnames die hij tijdens een zwerftocht door het veengebied van Drenthe gemaakt heeft. De digitale camera heeft hij ondertussen verwisseld voor de analoge camera. Hij heeft een camera gebouwd die tot in de kleinste onderdelen bestaat uit materiaal dat afkomstig is uit een veengebied in Drenthe. Een bescheiden en bijzondere man. Het was een plezier om naar hem te luisteren en zijn werk te zien.
Het jaar is bijna voorbij. Er waren goede en slechte tijden, ook voor de leden van de club. Maar we hopen in goede gezondheid verder te kunnen in 2023 en met evenveel plezier!
Ik wens iedereen voor wie het dagelijks leven soms zwaar is, voor iedereen die of bourgondisch of minimalistisch kerst gaat vieren toe dat we de essentie van Kerst mogen beleven: de terugkeer van het Licht. En ik wens iedereen veel heil en zegen in het nieuwe jaar.
May the road rise to meet you
May the wind be always on your back
May the sun shine warm upon your face
the rain fall soft upon your field
Martha
November 2022: Hora Est.
Fotogroep InFocus Zuidhorn heeft een actieve periode achter de rug. Er waren een expositie, een praktijkdag en een workshop. En dan was er nog de opdracht van Alfred: Hora Est. Maak een foto van een klok met de tijd erop zichtbaar, en probeer dat zo origineel mogelijk te doen.
Horloges, uurwerken en klokken hebben door de eeuwen heen veel verschijningsvormen en functies gehad. In de kerk van Zeerijp hangt een z.g. “soepenbrij” klokje. Dat luidde het middaguur in en riep de mensen naar huis om te eten. De functie van het horloge, de tijd aflezen, kan ook bijzaak zijn. Het horloge kan statussymbool zijn om je rijkdom te tonen, zoals de overdadig versierde uurwerken in de huizen van de rijken dat ook waren.
Maar de tijd van koekoeksklokken en met vergulde engeltjes behangen uurwerken is voorbij. De oude tik-tak op de schoorsteenmantel is verdwenen en de Friesche staartklok aan de muur ook. Er rest ons slechts een digitale tijdsaanduiding op de oven of de wekker. Onze kleinkinderen dragen geen horloge meer, zij hebben hun mobiel.
Wij togen aan de slag met onze klokkenfoto. Niet alleen moest de tijd te zien zijn, ook moest de foto vierkant zijn en in zwartwit. De tijd is vluchtig, ongrijpbaar, staat nooit stil en bestaat uit momenten. Ieder van ons heeft zo’n moment vastgelegd. Het resultaat is prachtig, zeker als je alle foto’s samen ziet!
De wintertijd is weer aangebroken, en de klok een uur verzet. Ik moest denken aan de grap over Stonehenge: dat daar twee keer per jaar alle stenen verschoven moeten worden, anders klopt de tijd niet meer.
Hora moverit.
Martha
Oktober 2022: Apocalyps.
De zomer is voorbij. Met goede moed en veel plezier is Fotogroep InFocus aan een nieuw seizoen begonnen.
Precies op de dag tussen de laatste vergadering van het vorige en de eerste van het nieuwe seizoen maakten we een foto. De foto’s van deze dag, 9 augustus, heeft Klaas op onze website gezet.
Ook de foto’s van de opdracht die we meekregen zijn weer te zien. Het was wel een wat complexe opdracht: maak een foto van hoe je je voelt of waar je aan denkt als je somber bent. Voor sommigen van ons was dit een stap te ver, maar dat mag! De afspraken op de club zijn geen heilig moeten, maar een plezierig mogen.
In deze tijd valt het niet al te moeilijk om somber te zijn. Het onheil slaat ons om de oren en brengt apocalyptische gevoelens soms wel heel dichtbij. Maar dan zien we iets: een lachend kind, een rietzangertje schommelend op een rietstengel afgetekend tegen het avondlicht, een ondergaande zon of een opkomende maan, een vlucht spreeuwen, een pas geopende bloem, of gewoon een mooie vlinder. En als dat ons raakt maken we er een foto van en hebben we geluk gevangen, of schoonheid of verwondering en meestal alles tegelijk.
Op een eeuwenoud kerkhof zag ik dit gedicht, wapperend in de wind aan een waslijn, samen met nog veel andere gedichten. Allemaal van al overleden dichters. Een project van de gemeente dat “Het woord gevangen” heette. Een dichteres had dit in woorden gevangen: een prachtig beeld van iets dat we misschien allemaal wel eens hebben gefotografeerd. Het is een gedicht van Christina Busta, een Duitse dichteres. Ik heb het vertaald:
Het boek
Opgeslagen
lag het voor me op de weg
het lichtste boek op aarde
slechts twee bladzijden
verwonderd las ik de magische tekens
toen verhief het zich in de lucht
geen Apocalyps
drie woorden maar uit de geheime
openbaring van de zomer
Dagpauwoog.
Martha